ჩემი მეგობრის დედას ინსულტის გამო დაემართა სისხლჩაქცევა – ჰემოტომა – თავის არეში. უმძიმეს მდგომარეობაში მოათავსეს რეანიმაციაში. გაუკეთდა სასწრაფო ოპერაცია, თავის ქალის ტრეპანაცია. იგი ასაკოვანია, დაავადებულია ჰიპერტონიით, აღენიშნება სისხლძარღვების ათეროსკლეროზული დაზიანება, რამაც არაერთხელ შეუქმნა საფრთხე მის ჯანმრთელობას.

ოპერაციის შემდგომი პერიოდი გართულდა. ავადმყოფი ხუთი დღის განმავლობაში კრიზისულ მდგომარეობაში იმყოფებოდა. ექიმების ყოველგვარი მცდელობის მიუხედავად, მდგომარეობა არ უმჯობესდებოდა. მაშინ თვით მკურნალმა ექიმმა თავისი ავადმყოფი მიანდო ღვთის ნებას, განგებას.

ჩვენი სურვილით საავადმყოფოში წავაბრძანეთ ხატი „შენ ხარ ვენახი". დაუბრკოლებრივ დავასვენეთ სასთუმალთან. ავადმყოფს ხელზე გავუკეთეთ ნაკურთხი ჯვარი. რამდენიმე საათის შემდეგ მკურნალმა ექიმმა კმაყოფილებით აღნიშნა, რომ მდგომარეობა გაუმჯობესდა, კერძოდ, ავადმყოფს გაუჩნდა რეფლექსი და თან გაიღიმა.

მეორე დღიდან ავადმყოფი კონტაქტური გახდა, დაიმედებულმა ოჯახის წევრებმა მოციქულთა თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში მოსვლის სურვილი გამოთქვეს, მოძღვარს გადაახდევინეს პარაკლისი ღმრთისმშობლის ხატთან „შენ ხარ ვენახი". საავადმყოფოში დაბრუნებულებს ავადმყოფის მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესებული დახვდათ. შვილმა არაერთხელ აღნიშნა, რომ ტაძარში ლოცვის შემდეგ, დედა სულ უკეთ და უკეთ ხდებოდა.

ავადმყოფის არაერთმა ახლობელმა აღიარა სასწაულებრივი შემ ... კითხვის გაგრძელება »

ყოველივე ამაღლებულს ეჩვევა ადამიანი და „შენ ხარ ვენახის" ხატიდან მომხდარი სასწაულებიც თითქოს ჩვეულებრივ ამბად გვექცა. თუმცა, სასწაული, რომელიც მინდა მოგითხროთ, ბევრს დააფიქრებდა.

შორიდან დავიწყებ:

რამოდენიმე წლის წინ, ჩემი დეიდაშვილის მეუღლეს მკერდზე აღმოაჩნდა სიმსივნე. ეჭვობდნენ, რომ მეტასტაზები უკვე მთელს ორგანიზმს მოსდებოდა და ამიტომ აუცილებელი გახდა სასწრაფო ოპერაცია (მარცხენა მხარეს მკერდი მთლიანად მოკვეთეს). ორიოდე თვის შემდეგ კი მეორე ოპერაცია დაჭირდა საშვილოსნოზე.

ახლობლებმა უარი თქვეს მეორე ოპერაციაზე, რადგან ვერ გადაიტანდა, მით უმეტეს, თუ ასე იყო მოდებული ორგანიზმში...

ოპერაციის შემდეგ 3-4 წელი მკურნალობა არ შეუწყვეტია, მაგრამ ეტყობა, პროცესი ფარულად მიმდინარეობდა, ჯანმრთელობა თანდათან უარესდებოდა. ბოლოს, სრული ერთი წელიწადი ლოგინად ჩავარდა.

თვალსა და ხელს შუა ქრებოდა ადამიანი; დაპატარავდა, დადნა, გვეგონა ძვალიც დნებოდა; ტკივილები ჰქონდა; საჭმელს ცოტას თუ მოითხოვდა, ხან ძალით აჭმევდნენ; ორგანიზმში წყალი ჩაუდგა. ბოლოს გაირკვა, რომ ორგანიზმში ჩირქიც დაგროვილიყო. ჩაუდგეს მილი, რომლის საშუალებით ჩირქი და წყალი გარეთ გამოდიოდა.

გამოჯანმრთელების იმედი არავის ჰქონდა. თვითონაც ყველაფერს ხვდებოდა და ბავშვებს მიმიხედეთო გვთხოვდა (2 შვილი ჰყავს, თვითონ 39 წლისაა).

წირვა-ლოცვაზე (კვეთაში) თუ ჯანმრთელობის პარაკლისების დროს ყოველთვის ვაგზავნიდი მის სახელს და იმედი მქონდა...

ვი ... კითხვის გაგრძელება »

ვიყავი ათეისტი. ეჭვი მეპარებოდა ღმერთის არსებობასა და ყოვლისშემძლეობაში. ვგმობდი ღმერთს. ხშირად მითქვამს, ჩემი თავის ღმერთი მე ვარ. მყავს მორწმუნე მეუღლე. მაღიზიანებდა მისი ლოცვა, განსაკუთრებით, მუხლის მოდრეკა. არაფრად მიმაჩნდა ეკლესია. პატივს არ ვცემდი მღვდლებს. მეგონა, ისინი ხალხს ატყუებდნენ.

მიუხედავად ჩემი დაჟინებული მოთხოვნისა, მეუღლემ არ მიატოვა ეკლესია. ზოგჯერ მიყვებოდა უფლის, ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ან რომელიმე წმინდანის მიერ მოხდენილ სასწაულებს. ყოველივე სისულელედ მიმაჩნდა, ხალხის მოსატყუებელად მოგონილი მეგონა.

ქრისტეშობის წინა დღეს, 6 იანვარს (25 დეკემბერი) მეუღლე შემეხვეწა, მხოლოდ ერთხელ წავყოლოდი ტაძარში საღამოს ლოცვების მოსასმენად. დავეთანხმე და წავედი მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის ეკლესიაში. ვიგრძენი მორწმუნეთა გასაოცარი სიყვარული ერთმანეთის მიმართ. მიუხედავად იმისა, რომ ინვალიდი ვარ, ფეხი მტკივა და წელის არეშიც ძლიერი ტკივილები მქონდა, ლოცვისას ფეხზე დგომა არ გამჭირვებია.

ამ საბედნიერო დღეს ერთ-ერთი მორწმუნის მიერ დაწერილი ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის" ხატი აკურთხეს.

ლოცვამ ჩემზე გასაოცარი შთაბეჭდილება მოახდინა. პირველად დავესწარი რა ლოცვას ეკლესიაში, პირველად ვემთხვიე ხატებს. პირველი ხატი, რომელსაც ვემთხვიე ზეთისცხების წინ, იყო ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხატი „შენ ხარ ვენახი". ამ დღის შემდეგ მე წელი არ მტკივა. ვირწმუნე ღმერთი.

... კითხვის გაგრძელება »

1981 წელს ათონის წმიდა მთაზე შეიქმნა ივერიის ღმრთისმშობლის ხატის ასლი, რომელსაც წილად ხვდა გამხდარიყო ერთ-ერთი  უდიდებულესი მოწმობა XX საუკუნის ადამიანებისადმი ღმრთის დედის გამოუთქმელი წყალობისა. საკვირველთმოქმედი ხატის ისტორია დაკავშირებული ესპანური წარმოშობის ჩილელის, იოსებ (ხოსე) მუნიოს კორტესის ცხოვრებისეულ ხვედრთან.

იოსების მშობლები იყვნენ მგზნებარე კათოლიკები. როგორც თავად იოსები მოგვითხრობს, ბავშვობაში ზურგზე მოკიდებული ჩანთით შევიდა მართლმადიდებლურ ტაძარში და იმ დროიდან მისი გული იქ იმყოფებოდა. მართლმადიდებლობა მან თოთხმეტი წლის ასაკში მიიღო. ოჯახი გაგებით შეხვდა იოსების არჩევანს. იგი იყო ხატმწერი და ასწავლიდა ხელოვნების ისტორიას მონრეალის უნივერსიტეტში. 1982 წლის შემოდგომაზე იოსები მეგობრებთან ერთად ათონის მთაზე გაემგზავრა, რადგან დიდი სურვილი ჰქონდა მოენახულებინა ხატწერის მდიდარი ტრადიციებით განთქმული წმინდა დანიელის სკიტი. სკიტისაკენ მიმავალთ გზა აებნათ და შემოაღამდათ. ბილიკმა ისინი სხვა, ქრისტეს შობის სახელობის ღარიბულ სკიტში მიიყვანა, სადაც თოთხმეტი ხატმწერი ბერი მოღვაწეობდა. მათ სიხარულით მიიღეს სტუმრები და გულითადად გაუმასპინძლდნენ, რის შემდეგაც მიიწვიეს ხატწერის სახელოსნოში.

ბერძენთა იმპერატორის ლეონ ბრძენის მეფობის დროს, მეხუთე საუკუნეში, პირველ ოქტომბერს, დიდებულ ვლაქერნის ეკლესიაში, რომელიც იყო აშენებული სტამბოლში ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის სახელზე, სრულდებოდა ღამისთევის ლოცვა. ტაძარი სავსე იყო მლოცველებით, რომელთა შორის იყო ანდრია სალოსი. ღამის მეოთხე საათზე ანდრია სალოსმა აღაპყრნო თვალნი თვისნი ზეცას და დაინახა, რომ ვითომც ტაძარს აღარ ჰქონდა თაღები და გუმბათი და დაინახა ზეციური დედოფალი - ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი. ანათებდა რა როგორც მზე, ის იდგა ჰაერში, და მის გარშემო იდგნენ წინასწარმეტყველნი, მოციქულნი, მღვდელ-მთავარნი, მოწამენი და ყოველნი ზეციურნი ძალნი, და ფარავდა რა თავისი წმიდა ომოფორით ქრისტიანებს, ევედრებოდა მათთვის ძესა თვისსა და ღმერთსა ჩვენსა. წმინდა ანდრიამ ჰკითხა იქვე მდგომ თავის მოწაფეს - ნეტარ ეპიფანეს: „ხედავ, ძმაო, ქვეყნის შუა მდგომელს?" - ვხედავ, წმიდაო მამაო, და შეძრწუნებული ვარ, მიუგო მან. - იმ დროიდან დადგენილია დღესასწაული ღვთისმშობლის მფარველობისა, რათა ქრისტიანებს ახსოვდეთ ეს სასწაული და იცოდნენ ვის უნდა მივმართოთ გაჭირვების დროს და ვის უნდა შევწიროთ სამადლობელი მსხვერპლი, როცა გასაჭირისგან განვთავისუფლდებით.

„და თქვა მარიამ: ადიდებს სული ჩემი უფალსა და განიხარა სულმან ჩემმან ღვთისა მიმართ მაცხოვრისა ჩემისა. რამეთუ მოხედნა სიმდაბლესა ზედა მხევლისა თვისისასა; რამეთუ აჰა ესერა ამიერითგან მნატრიდენ მე ყოველნი ნათესავნი, რამეთ ჰყო ჩემთანა დიდებული ძლიერმან, და წმ ... კითხვის გაგრძელება »

უმძიმესი განსაცდელი დაატყდა თავს კაცობრიობას XX საუკუნეში: რევოლუციები, სამოქალაქო ომები, ბოლშევიკების აღზევება და მათმიერი უსასტიკესი ტერორი, შიმშილობანი, მასობრივი რეპრესიები და ბოლოს, 1939-1945 წლების მსოფლიო ომი. ბევრი ძლევამოსილი სახელმწიფო დაეცა ამ ომში ბოროტების მსახური ფაშისტებისაგან. მართალია, ბოლშევიკურ იმპერიაში ძალით თავმოყრილმა ხალხებმაც უზომოდ დიდი მსხვერპლი გაიღეს, მაგრამ მხოლოდ მათი ძალისხმევა ვერ იხსნიდა კაცობრიობას უკეთურობის იმ ბატონობისაგან, რასაც ფაშიზმი უქადდა მსოფლიოს. მაშ, ვინ იხსნა კაცობრიობა?! ვინ გადაარჩინა ქრისტეს მართლმადიდებელი ეკლესია ბოლშევიკურ უღმერთო იმპერიაში სრული განადგურებისაგან?..

ისევე როგორც 1612 წელს, ღვთის განგებით, ახლაც, რუსეთის მთავარ მლოცველად და მეგობრად ამორჩეულ იქნა მოძმე მართლმადიდებელი ეკლესიის წარმომადგენელი, ანტიოქიის საპატრიარქოს დაქვემდებარებაში მყოფი მღვდელმთავარი ილია, ლიბანის მთათა მიტროპოლიტი.

იგი კლდოვან ჯურღმულში ჩავიდა ღრმად, სადაც ვერ აღწევდა ქვეყნიური ხმაური და სადაც არ იყო არაფერი, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის გარდა. მეუფე სწორედ იქ განმარტოვდა, რამდენიმე დღის განავლობაში არც საზრდო მიუღია, არც წყალი დაულევია, არც დაუძინია და განუწყვეტლივ ევედრებოდა ღვთის დედას - განმიცხადე, როგორ არის შესაძლებელი რუსეთის შეწევნაო.

და აი, სამი დღე-ღამის შემდეგ ცეცხლოვან სვეტში თვით ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი გამოეცხადა მას და უთხრა: შენ, როგორც ... კითხვის გაგრძელება »

ქართულ საისტორიო წყაროებში მრავლად არის შემონახული ცნობები საქართველოს მიმართ დედა ღვთისმშობლის განსაკუთრებული მზრუნველობის შესახებ. საკუთარი ერის ღირსების გრძნობით აღსავსე წერს ქართველი მემატიანე: „ნეტარ ვართ ჩვენ და სამგზის სანატრელნი, რამეთუ ნაწილნი ვართ ყოვლად წმიდისა ღმრთისმშობელისანი".

მოვლენებს, თუ როგორ ერგო ღვთისმშობელს საქართველო თავის წილხვედრ ქვეყანად, შემდეგი სახით განმარტავს მოსე ჯანაშვილი „საქართველოს საკლესიო ისტორიაში":

„სტეფანე მთაწმინდელი ამბობს, რომ სულის წმიდის მოფენის შემდეგ მოციქულთ განიზრახეს წილის-ყრა იმის შესახებ, თუ ვის რომელი ქვეყანა წილად ხვდება, რათა ჰქადაგოს სახარება. მაშინ წმიდამან მარიამმა უთხრა მოციქულთა: „მეც მიყარეთ თქვენთან წილი, არ მინდა უწილოდ დავშთე. დაე მეც მერგოს ქვეყანა, რომელსაც მარგუნებს უფალიო". წილის ყრით დედა მარიამს ერგო ივერია, ანუ იბერია, ესე იგი საქართველო. როდესაც ღვთისმშობელმა დააპირა ივერიისკენ გამომგზავრება, ანგელოსი გამოეცხადა მას და უთხრა: „ნუ გენეშორები იერუსალიმსა; წილ-ხდომილი შენი ქვეყანა განათლდების მომავალში, შენი მეუფება განემტკიცების იქ".

მანამდე კი, როგორც „ქართლის ცხოვრება" მოგვითხრობს, უფლის ნებით, დედა ღვთისმშობელს ანდრია პირველწოდებული უნდა გაეგზავნა ამ ქვეყანაში და გაეტანებინა ხელთუქმნელი ხატი, რომელზეც მისი სახება იქნებოდა უშუალო შეხებით გადატანილი და მის მაგივრობას ეს წმიდა ხატი გასწევდა „უკუნისამდე ჟა ... კითხვის გაგრძელება »