ამასთან, 1980-იან წლებში ელტონის ცხოვრებამ ცვლილებები განიცადა. ელტონი დაქორწინდა ხმის ინჟინერზე რენატა ბლაუელზე, რომელიც მის ალბომებზე მუშაობდა. 1986 წელს ავსტრალიური ტურის დროს ელტონმა დაკარგა ხმა და მას დასჭირდა სასწრაფო ოპერაცია. მან განაგრძო ალბომების ჩაწერა, მაგრამ წლების განმავლობაში კოკაინისა და ალკოჰოლის მიღებამ მაინც შედეგი გამოიღო. ეს უკვე ალბომზე Rock of the Westies გამოვლინდა. 1987 წელს ელტონმა მოიგო საქმე გამოცემის The Sun წინააღმდეგ, სადაც დაიწერა სტატია ელტონისა და არასწრულწლოვანის სექსუალურ ურთიერთობებზე.
1983 წელს ელტონი დაუბრუნდა ჩარტებს ალბომით Too Low For Zero და სინგლებით I'm Still Standing და I Guess That's Why They Call It The Blues (ამ უკანასკნელზე ჰარმონიკაზე უკრავდა სტივი უანდერი). 80-იანებში მას არაერთი ჰიტი ჰქონდა, განსაკუთრებით უნდა აღინიშნოს Nikita, I Don't Wanna Go On With You Like That, Sad Songs (Say So Much) და საქველმოქმედო That's What Friends Are For. ალბომების გაყიდვების კარგი მაჩვენებლების მიუხედავად, აშშ ჩარტის 20ეულში მხოლოდ Reg Strikes Back მოხვდა.
1985 წელს იგი გამოვიდა საქველმოქმედო მარათონზე Live Aid, სადაც შესრულდა Bennie and the Jets, Rocket Man, Don't Go Breaking My Heart (კიკი დისთან ერთად) და Don't Let The Sun Go Down On Me (ჯორჯ მაიკლთან ერთად).
1986 წელს ელტონმა მიიღო მონაწილეობა ჰევი მეტალ ჯგუფის საქსონი ალბომის Rock the Nations ჩაწერაში.
1988 წელს მან მოაწყო ხუთდღიანი კონცერტები ნიუ იორკის მედისონ სკვერზე. მოგვიანებით სოთბის აუქციონზე გაიყიდა ელტონის ბევრი ტანისამოსი თუ სხვა აქსესუარი, რითაც მან დაასრულა თეატრალიზებული სანახაობების პერიოდი თავის შემოქმედებაში. 1989 წელს მან მოგვიანებით დაასახელა თავის ცხოვრებაში ყველაზე ცუდ პერიოდად.
