|
|
მთავარი » 2011 » ივნისი » 13 » ისტორიული მიმოხილვა
12:46 PM ისტორიული მიმოხილვა |
ისტორიული წყაროებით ტაძრის ირგვლივ ცნობები არაერთმშნიშვნელოვანია. თავად კათოლიკურ მისიონერთა მოღვაწეობას საქართველოში მეტად რთული, წინააღმდეგობებით სავსე ისტორია აქვს. მათი არსებობა დაწყებული მე-17-ე საუკუნის პირველი ნახევრიდან (1620-იანი წლები), ვიდრე 1844 წლამდე (მოგილევის კონსისტორიის და რუსეთის ტახტის სამუდამო ქვეშევრდომების აღიარება) მთლიანად სამეფო კარისა და ზოგიერთი დიდებულის კეთილგანწყობაზე იყო დამყარებული. ადგილობრივი ხელისუფლების დამოკიდებულება კი განისაზღვრებოდა მიმდინარე არაერთგვაროვანი პოლიტიკური ვითარებიდან. საქართველოში კათოლიკე მისიონერთა ერთი მნიშვნელოვანი დასაყრდენი გორი იყო. აქ სხვადასხვა დროს მოღვაწეობდნენ ავგუსტინელი, ფრანჩისკანელი, თეატინელი და კაპუცინელი მისიონერები.
პირველი - ყველაზე მნიშვნელოვანი ცნობა 1628 წლის 14 დეკემბრისაა, როდესაც ორი მისიონერი პადრი ამბროზიო და მორჩილი პეტრე გორს ეწვია ქეთევან დედოფლის წმინდა ნაწილით მეფე თეიმურაზ I-თვის გადასაცემად. თეიმურაზმა დიდი პატივით მიიღო. მადლიერების ნიშნად მათი თხოვნა დააკმაყოფილა: გორში ერთი სახლი, ერთი პატარა მართლმადიდებლური ეკლესია (სპარსთა ომისაგან დაზიანებული დიდად) რამოდენიმე სოფელი და ყმა უბოძა.
1632 წლისათვის მისიონერებმა გორში თეიმურაზის მიერ ნაბოძვარის ეკლესიის შეკეთება დაასრულეს და წმ. პეტრეს ეკლესია უწოდეს (მ. თამ. გვ. 116) ეკლესია ისეთი ლამაზი ყოფილა ყველას მოწონებას იმსახურებდა. მოგვიანებით მეფე თეიმურაზის კეთილგანწყობა მისიონერების მიმართ შეიცვალა, იმის გამო, რომ ხალხის ლათინთა სარწმუნოებისაკენ მიდრეკა დაიწყეს. შესაბამისად გორის მისიაც დაიხურა.
1633 წელს როსტომ ხანმა თეიმურაზი აიძულა თავისი ამალით იმერეთის მეფეს (მისი სიძე) შეხიზნოდა. როსტომ ხანმა, რომელიც მუსულმანი და სპარსეთის ერთგული მსახური იყო, მისიონერები შემოაბრუნა და წყალობა უბოძა. სპარსეთსა და საფრანგეთს შორის კარგი ურთიერთობა იყო, საფრანგეთი პატრონობას უწევდა კათოლიკებს სპარსეთსა და თურქეთში. როსტომ ხანმა ორმოც დღეში აღადგინა გორის ციხე. მისივე თხოვნით პადრმა ქრისტეფორე კასტელმა ციხის ნახატი და რუქა შეადგინა შაჰისათვის გასაგზავნად.
თანდათან გაღვივდა შუღლი კათოლიკებსა და ბერძენ ანუ მართლმადიდებელ და სომეხ მღვდელმსახურებს შორის. ამ აშკარა დევნის გამო გორის მისია კვლავ შემცირდა და 1638 წლისათვის გორში მათგანი აღარავინ იყო.
1668 წლის 28 ნოემბერს პადრი კარლოს წერილიდან რომში ჩანს, რომ გორის ეკლესია და მონასტერი, რომელიც 20 წლის უკან ავგუსტინიანებს ეკუთვნოდათ, დედოფლის მფლობელობაშია და იქ ქართველი მონაზვნები ასრულებდნენ მღვდელმსახურებას.
1684 წელს ჟამი გაჩენილა. 7 თვეს არ მოსპობილა. ბევრი უმსხვერპლია, ბევრიც გახიზნულა. გორის მისიონი უპატრონოდ დარჩენილა.
1691 წელს კაპუცინებს გორში სახლიც დაუკარგავთ, ისიც სომეხ მღვდლებს მიუთვისებიათ.
1750 წლის შემდეგ მისიონერთა გორში ყოფნა კვლავ სავარაუდოა.
1754 წელს გორისა და თბილისის სომხებმა ერთობლივად მიმართეს ერეკლე II-ს და პადრების განდევნა მოითხოვეს, რადგან ისინი ხალხს აფრანგებენო. მეფის საბოლოო ბრძანებით: "რომელ გაკათოლიკდეს თავის საკუთარ სახლიდან გაძევებულ იქნას და ჩამოერთვას ყველაფერიო”.
თეიმურაზ II-ის პოზიცია კათოლიკეთა მიმართ საკმაოდ მკაცრი იყო, მისი ბრძანებით 1755 წელს გორის ეკლესია და სახლი კათოლიკებს ჩამოერთვათ. სახლი გორის არქიეპისკოპოსს გადაეცა, რომელსაც ღვთისმსახურება ყოფილ კათოლიკეთა ეკლესიაში უნდა აღესრულებინა.
1755 წელს გორის კათოლიკებს ეკლესია აღარ ქონდათ. ისინი ზუბალაშვილების სახლში იკრიბებოდნენ და წესს იქ ასრულებდნენ.
1757 წლიდან კათოლიკე ბერებს გორში მისვლის ნება მისცეს, როცა ერეკლე II-მ ბატონიშვილის ვახტანგის მკურნალად პადრი ლეონარდო მოიწვია.
1767-69 წ.წ. ერეკლე კაპუცინების მიმართ კვლავ კეთილგანწყობილია. წერილიც მისწერა გორში ჯარის უფროსს ქალაქის თავს, პადრებს ყური უგდეთ არავინ შეაწუხოსო.
1767 წელს გორში პადრი გიორგი თაურინელი გაიგზავნა. მისცეს სახლი, სადაც ტრაპეზი აღმართეს და ეკლესიის მაგიერ იყენებდნენ. ჩამორთმეული ეკლესიის მაგიერ ასაშენებელი ადგილი უბოძა. მალე მშენებლობაც დაიწყო. ერეკლეს გიორგი თაურინელი თბილისში გაუხმია. მის ადგილზე პადრი ანდრია გამოგზავნეს.
1775 წლისათვის ერეკლემ სრულიად შეიცვალა თავისი დამოკიდებულება კათოლიკეთა მიმართ თავისი შვილის ლევანის ქორწილის შემდეგ. როგორც აღნიშნავენ მეისტორიე კათოლიკენი, სომხების ქრთამით ანუ ერეკლეს ცილს წამებენ, რომ ფულის გამო გადაუდგა კაპუცინებს და დაიწყო დევნა თბილისსა და გორში. ერეკლე პირადად მივიდა გორში და კათოლიკეთა დევნას ხელმძღვანელობდა. "რადგან ქვეყნის საქმეები ასე თხოულობსო; გარნა შედეგი კარგი იქნებაო, თუ პადრებისა და თუ მათის ერისთვისო” – ბრძანებდა ერეკლე.
1781-82 წ.წ. პოლიტიკური ვითარების დაძაბულობის გამო ერეკლეს ევროპის ხელისუფლების მხარდაჭერა ჭირდებოდა. ამან განაპირობა კაპუცინების შემორიგება და თხოვნა მათი საშუალებით კავშირი დაემყარებინა და დახმარება მიეღო ჯარით ან ფულადი. სამაგიეროდ პირდებოდა ეკლესია-მონასტრების დაბრუნებას, შემდგომ ხელშეწყობას და მფარველობას.
ამ პერიოდისათვის ერთი მნიშვნელოვანი გარემოებაა აღსანიშნავი. საყურადღებოა 1783 წლის ცნობა, რომლის მიხედვით გორში ეკლესიების ისეთი სიმრავლე იყო, რომ მნახველს აოცებდა. აქ სხვა ეკლესიების მშენებლობაც იყო განზრახული და საძირკვლებიც კი ამოუყვანიათ, მაგრამ მათი დასრულება არ მოხერხდა. საბუთში ვკითხულობთ: "გორს ორი სამი ეკლესია არის, რომ საძირკველი ჩაყრილია და ისე ხარაბად არის”. (საქართველოს სიძველენი III გვ. 513-516 №532).
კიდევ ერთი ცნობა: 1780 წლის ერეკლეს სიგელიდან ჩანს ქალაქში თავისუფალი ტერიტორია იმდენად შემცირებულა, რომ ერთი ეკლესიის მშენებლობა ამის გამო დიდი ხნით დაყოვნდა. ერეკლე სააკაშვილს უბრძანებს: "მაგრამ სხვა ალაგი კი აღარ ქონდათ საეკლესიო, რომ ნება და შემწეობა გვეწყალობებინა თქვენთვისა და რადგან ისევ თქვენივე საყდრისათვის ალაგიც თქვენსავე სახლს წინ აღმოსავლეთის მხარესა საკუთარ თქვენი პატარა ბაღი გამოიმეტეთ და შესწირეთ ამისათვის ჩვენც ვისმინეთ აჯა თქვენი და გიბოძეთ ნება ეკლესიის აღშენებისა თქვენსავე მამულში”. (გსიემ №5803).
აღნიშნულიდან სავარაუდოა, რომ კაპუცინებისათვის ადგილის გამოყოფა ახალი ეკლესიის ასაშენებლად ერეკლეს გაუჭირდებოდა თავისუფალი ტერიტორიის დეფიციტის გამო. შესაძლებელია დაწყებული ეკლესიის საძირკველი და ადგილი უბოძა.
1795 წელს აღა-მაჰმად-ხანმა თბილისი ააოხრა. საყოველთაო უბედურებას პადრების მისიონიც ვერ გადაურჩა. სპარსელებმა მთლად გადაუწვეს ეკლესია, მონასტერი და სხვა ყოველივე რაც გააჩნდათ, საქართველოს გაჭირვებას ბოლო არ ეღებოდა მტრის განუწყვეტელი შემოსევის გამო.
1800 წლის 14 თებერვალს პადრი ფრანჩისკე პადოელის მიერ გაგზავნილი წერილიდან ჩანს, რომ 1795 წლის შემდგომ კაპუცინებს თავიანთი საკუთარი ეკლესია და სახლი აღარ ჰქონდათ თბილისსა და გორში არამედ ქირაობდნენ. ამისათვის ითხოვდა წლიურად ასი პიასტრის მომატებას რათა ქირა ეხადათ და რუსეთის საშუალებით დაებრუნებინათ მათი ყოფილი ეკლესიები. (მ. თამ. გვ. 483).
საქართველოს სამეფო და საპატრიარქო ტახტების გაუქმების შემდეგ, რუსეთის იმპერიის ხელისუფლება აძლიერებს კათოლიკების გავლენას საქართველოში, მიუხედავად მათი მცირერიცხოვნებისა. ეს გამოწვეულია ქართველებისადმი უნდობლობით, რომლებმაც მოაწყეს რამოდენიმე საერო და საეკლესიო აჯანყება, ქვეყნის დაპყრობისა და ეკლესიის ავტოკეფალიის გაუქმების გამო. ”დაყავი და იბატონე” - მუდმივი იმპერიული პოლიტიკა.
1801 წლის 3 ოქტომბერს პროპაგანდამ ყოველი ამბავი ვენაში რუფო ნუნციოს მისწერა და თხოვა მთავრობის წინაშე ეშუამდგომლა. რუსის მთავრობამ მალე მიაქცია ყურადღება ამ სათხოვარს და დაადგინა, რომ დაბრუნებოდა კაპუცინებს ეკლესიები და სახლები. მთავრობის ამ გადაწყვეტილებას აბბათე ბელვენუტე პეტერბურგიდან რომში წერს 17.12.1801, რომ ეს გადაწყვეტილება უკვე გამოეცხადა საქართველოს გამგებელს გენერალ კნორინგს.
მიუხედავად ამისა, არც ინსპექტორი მოვიდა და არც ეკლესიები დაუბრუნდათ პადრებს. რუსის მთავრობამ ეკლესიების დაბრუნების მაგივრად პადრებს 6000 მანეთი მისცა ახალი ეკლესიის ასაშენებლად. უფროსი პადრი 1802 წლის 5 ივლისს რომში წერს და სთხოვს ევროპაში მოკრეფილი მოწყალებიდან საკმაო ფული გაეგზავნოს, რათა შეძლოს თბილისისა და გორის ეკლესიების აშენება, რადგან ეკლესიების დაბრუნების იმედი აღარ არისო. (მ. თამ. გვ. 486).
პროპაგანდის ძირითადი დასაყრდენი უკვე იმერეთის სამეფოში იყო მეფეს ერეკლეს შვილების იულონ და ფარნავაზის შემწეობით. ეს სხვადასხვა გარემოებით იყო გამოწვეული: პირველი ის, რომ რუსეთში დიდი ხნიდან მკაცრად აკრძალული იყო მართლმადიდებლების გაკათოლიკება. იგივე კანონი შეიტანეს რუსებმა საქართველოში შემოსვლის შემდეგ. მეორე ის, რომ მთავარმართებელმა კნორინგმა აკრძალა ახალი მისიონის შემოსვლა ევროპიდან, მესამე – კაპუცინების ტფილისში და გორში დარჩენა განსაცდელში იყო.
ამის შესახებ უფროსი პადრი ფრანჩისკე 1803 წლის 23 ივლისს კარდინალს აუწყებს:
"...მთავარმართებელს უთხარი, რომ საჭირო იყო ცხინვალში იქაური 30 კათოლიკესათვის აგვეშენებინა ერთი პატარა ეკლესია. მიპასუხა არათავაზიანად – "თქვენ ფიქრობთ ეკლესიის აშენებას, მაგრამ შეიძლება კიდეც რომ აქიდან ყველანი წახვიდეთო” არ ვიცი, რა საბუთით მივაჩნივართ ბატონ რუსებს აქ ევროპელ მთავართა ჯაშუშებათ? ნეტაო შევიძლებდე აქიდან წასვლას სანამ განმდევნიან”.
მიუხედავად ამისა, თბილისში კაპუცინებმა დაიწყეს ახალი ეკლესიის მშენებლობა. ეს ამბავი რომში მისწერეს 1806 წლის 29 იანვარს, სადაც აუწერეს, რომ მთავრობის მიერ მიცემული 6000 მანეთი (ძველის ეკლესიის მაგივრად მიცემული ფული მთავარმართებლის ციციშვილის შემწეობით) დაუხარჯავთ, მაგრამ ეკლესია ვერ დაუმთავრებიათ, ამიტომ რომს სთხოვს შემწეობას.
1808 წლისათვის თბილისის ეკლესია დაუსრულებიათ. ციციშვილს ახალი ეკლესიის გეგმაც იქვე შეუდგენია და მასვე დაუწყია მისი შენება: ეგრეთვე თავის შემწეობით დაასრულებინებდა, რომ მტრებს არ მოეკლათ.
23 იანვარი 1815 წელი. უფროსი პადრი ფილიპე ფორანოელი ტფილისიდან პროპაგანდას მოხსენებას უგზავნის. სხვასთან ერთად აღნიშნავს:
"გორში არიან პადრი კოლნიელი და დომინიკნი პადრი ონოფრიო ტფილელი. იქ 30 მოსახლე კათოლიკეა. ეკლესიის მაგივრად აქვთ კარგად მოწყობილი სახლი, რომელზედაც მიკრულია რამოდენიმე ოთახი, სადაც დღევანდლამდე პადრები ცხოვრობენ, ახლა პადრი მარიომ და ონოფრიომ თითქმის დაასრულეს ახალი სახლი და ეკლესიის კედლებიც მიწას ამოაცილეს ერთი კაცის სიმაღლეზე. მე არ მინახავს, მაგრამ ბევრი აქებს როგორც სახლს, ისე ეკლესიის გარეგნობას, გორში არის ერთი და იგივე ძმობა, რომელიც ბევრს შეეწია ეკლესიის აშენებას და ამ ძმობასავით რამდენიმე დუქანი აქვს.
"ამას გარდა გორის ახლოს ექვსი საათის მანძილზე ერთი სოფელია, სადაც 4 მოსახლე კათოლიკეა. იქ არც ეკლესია და არც სახლი გვაქვს გარნა ერთი ჩვენი პადრი იქ წელიწადში სამგზის მიდის შესაფერ სახლში წირავს და იმ კათოლიკებს უსრულებს საიდუმლოებას.
"ძმა ონოფრიო ოანჯაროვი. გორი. 1803 წელი 28 აპრილი. თბილელი დომინიკანელი: "კაპუცინები საქართველოს შვილებს ლათინის ტიპიკონზე არ აკურთხებდნენ, რათა შემდგომ გვერდზე არ ამოდგომოდნენ და არ დაეჩრდილათ, ამიტომ არ ესიამოვნათ ონოფრიოს მოსვლა საქართველოში:
ფილიპე ფორანელი – "პადრებსა და ქართულ სამღვდელოებას შორის მუდამ არსებობდა მეგობრობა და ახლა კი უფრო განმტკიცდა ეს მეგობრობა, მაგრამ სომხების სამღვდელოება მუდამ ჟამს მტერი იყო პადრებისა და მათსას არაფერს ისმენდა.
ფილიპე - თბილისის ეკლესიის შესახებ: "ჩვენი ეკლესია გარედან გაულესავი იყო სამრეკლო აკლდა. ღვთის შემწეობით ხელი მივყავი ორსავე ნაკლის აშორებას, რადგან ჩვეულებად აქვთ გუმბათიან ეკლესიის აშენება, ხოლო ჩვენს ეკლესიაზე მის დადგმა არ შეიძლებოდა განსხვავებულის შენობის გამო, ამიტომ დავაწყებინე ორის მშვენიერის სამრეკლოს გაკეთება გვერდებზე (რომლისათვისაც უკვე ჩამოვასხევინე ერთი მშვენიერი ზარი მისამატებლად ორი ზარისა, რომელიც უკვე გვქონდა) გუმბათის მაგივრობას იზამენ. რა გამართეს ფიცრები დავაწყებინე ეკლესიის შელესვა, როგორც შემეძლო ესე იგი ამოვსება აგურებს შუა დარჩენილ ცარიელ ადგილისა, როგორადაც სხვა ეკლესიებია გალესილი. ამასობაში პოლიციელი მოვიდა და გამომიცხადა, რომ უკეთესად უნდა გაალესინოთ, კირით შეაერთოთ და შეაღებინოთ ხუროთმოძღვრების ზედამხედველობითაო. ამის შემდგომ მოვიდა გუბერნატორიცა და სხვათაშორის მითხრა ჩვენ გვინდა, რომ ტფილისში კათოლიკების ეკლესია იყოს უმშვენიერესი ყველა ეკლესიაზე, რომელიც კი მოიპოვება საქართველოში. შეგეწევით მოკრიბეთ ფული და ეს მოკრეფა დაიწყეთ თვით გუბერნატორისაგანო. მეცა ასე ვიქცევი თან ვკრებ ფულსა და თან ვამუშავებ თანახმად იმ პლანისა, რომელიც მომცეს”.
იგივე ფილიპე რომს აუწყებს 1817 წლის 10 ოქტომბერს, რომ იმპერატორმა სამუდამო პენსია დაუნიშნა ტფილისის, გორისა და ქუთაისის ეკლესიებს, თითოეულს 120 მანეთი წელიწადში. იქვე აღნიშნავს:
"გორში 40 მოსახლემდეა კათოლიკე. უფროსად პადრი მარიო კოლონიელია. რაც შემიძლია ჩემი შემწეობის მიცემით იქაური კათოლიკების დახმარებით და აგრეთვე ქართველი ბატონების შემწეობით, რომლებიც ჩვენი კაი მოკეთენი არიან, მშვენიერი ეკლესია შენდება, კიდევაც ნახევრად დასრულდა მონასტერიც აქაურ ტფილისის სახლის პლანზედ არის; კიდეც დახურეს და ახლა პადრი მარიო დგას შიგ თავის ამხანაგით და მოსამსახურეებით”.
იმ ეკლესიის მნახველი პოლკოვნიკი როტიე კარგად აქებს თავის მოხსენებაში და ამბობს, ზოგჯერ მუშაობა ჩერდება უფულობის გამოო. აგრეთვე პადრ ონოფრიოზედ, რომელსაც კარგად იცნობდა ამას სწერს:
"გარდა ამ მისიონერებისა საქართველოში არის აგრეთვე როგორც თანაშემწე პადრი ონოფრიო წმინდა დომინიკეს წესისა. იმან წამოიწყო მონასტრისა და ეკლესიის შენება, რომელიც ახლა სრულდება გორში. ქართველთა ჩამომავლობით და ეკუთვნის პოლონეთის ერთ მონასტერს. ის მონაზონი ძლიერ გამოადგა მისიონს”.
1830 წლის 6 მარტი. უფროსი პადრი ფილიპე თბილისიდან რომს:
-"... როგორც ტფილისში, ისე გორსა და ქუთაისში საეკლესიო სამსახურის შესრულებისათვის სრული თავისუფლება არის.
გორის სამრევლო ეკლესია ახლად აშენებულია, მაგრამ ერთიან დასრულებული ჯერ არ არის გავლილის ომების გამო, რამაც შიმშილი ჩამოაგდო აქ. გორში ეკლესიას სართული დაეხურა თუ არა მაშინვე დიდის გამოჩინებით აკურთხეს და დაიწყეს შიგ წირვა-ლოცვის შესრულება 1822 წლის სექტემბრის თვეში. ეს ეკლესია როდესაც მთლიანად დასრულდება მეტად მშვენიერი რამ იქნება. იქ 30 მოსახლე კათოლიკეა.
უკანასკნელი უფროსი პადრი დამინაე ვიარეჯიელი 1843 წლის 24 მაისს თბილისიდან რომში სწერს გიორგი პოლკოვნიკის შვილ იოსებ ზობალოვზე. მათმა წინაპრებმა ჩვენს ორდენს დიდი პატივი და სიყვარული გამოუცხადესო.
გორის მშვენიერი ეკლესია უმეტესად მათის ხარჯით აშენებული და შემკულიაო. შაჰყულიანის დასმენების გამო კაპუცინელთა წინააღმდეგ ატეხილი ამბავი დამთავრდა ისე, რომელსაც არავინ მოელოდა.
1844 წლის 2 ივნისს №105 განკარგულებით მთავარმართებელ გურკოს მიმართ: შინაგან საქმეთა მინისტრმა კაპუცინებს გამოუცხადა უმაღლესი ბრძანება: 1. კავკასიაში მყოფი ლათინის მღვდლებს სრულებით აეკრძალოთ სომეხ კათოლიკების საქმეში გარევა; 2. ლათინის მღვდლები დაექვემდებარონ მოგილევის კონსისტორიას და რუსეთის ტახტის სამუდამო ქვეშევრდომობა აღიარონ თუ უნდა დარჩნონ თავის სამსახურში და გაშორებულ ყოფილიყვნენ რუსეთის საზღვრიდან ყველანი, ვინც ამ პირობას არ აღასრულებდნენ; 3. შეწყვიტონ ყოველგვარი მიმართობა საზღვარგარეთის სასულიერო პირებთან.
1845 წლის პირველ იანვარს თბილისიდან მთავრობის კაცებმა წაიყვანეს გორში უფროსი დამიანე, პადრი ფილიპე, პადრი ქერუბიმე და პადრი ემიდიო. გორში პადრები მთავრობის ნებართვით თავისთან დააყენა იაკობ ზუბალაშვილმა. სამ იანვარს გორში მყოფი პადრი ემანუელი და ბერნადე ძალით გამოიყვანეს ეკლესიიდან და ყველა ერთად წაიყვანეს ქუთაისს. ცხრა იანვარს მიიყვანეს ქუთაისს, სადაც სტეფანე აკოფოვმა თავის სახლში დააყენა. ორიოდ დღის შემდეგ ყველანი გაიყვანეს ქუთაისიდან საზღვარგარეთ. იქიდან ტრაპიზონს ჩავიდნენ 25 აინვარს. იქ დაბინავდნენ იმედით, რომ კვლავ შემოსულიყვნენ საქართველოში, რის გამოც რუსის მთავრობას ბევრგზის სთხოვეს, მაგრამ ნება ვერ აიღეს და ბოლომდე იქ დარჩნენ.
იმ დროს ლათინის წესის მღვდელი დარჩა მარტო ქუთათური დონ ანტონ გლახოვი, რომელმაც კაპუცინების წასვლის შმდგომ დაიწყო ერის მოძღვრება, ხშირად ჩადიოდა თბილისს და გორს მრევლის სამსახურებლად. მთავრობამ რა ნახა რომ უმღვდელოების გამო კათოლიკენი დიდ გაჭირვებაში იყვნენ, მოგილევის არქიეპისკოპოსს სთხოვა გამოეგზავნა ორი ახალგაზრდა პოლონელი მღვდელი. მალე მოვიდნენ ის პოლონელი მღვდლები კაპუცინების ადგილას და დაიწყეს მრევლის მსახურება.
საქართველოში ბოლშევიკების შემოსვლისა და კომუნისტური რეჟიმის დამყარების შემდეგ გორში, 1924-1936 წლებს შორის, ყველა ტაძარი იქნა განადგურებული, დატოვეს მხოლოდ ერთი - ”ფრანგების” ეკლესია. ვატიკანი იყო ერთ-ერთი პირველი სახელმწიფო, რომელმაც დიპლომატიური ურთიერთობები დაამყარა ბოლშევიკურ რუსეთთან.
|
|
ნანახია: 767 |
დაამატა: xvtiso
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს [ რეგისტრაცია | შესვლა ] |
|
|
